ergens midden '21 durfde ik eindelijk de documentaire 'moordtieten' te kijken, ik wist wel vanaf 2019 dat implantaten slecht waren en ik had heel veel rare klachten maar daar verzon ik steeds weer smoesjes voor.
Na aanleiding van de documentaire vielen heel veel puzzelstukjes in één, ook kreeg ik veel informatie van lieve volgers via instagram en ging in steeds meer groepen vol gedupeerde vrouwen volgen. Een nieuwe wereld ging voor mij open, een wereld waar ik niet gek was, iets waar ik altijd moeite mee heb gehad, erkend worden door anderen!
Er bestaat een haartest waar uit blijkt dat je siliconen in je hebt zitten, eerst overwoog ik deze nog maar na meer en meer lezen over deze vorm van vergiftiging bleek al snel dat een haartest onzin is. Als je siliconen in je lijf heb, dus in de vorm van implantaten of iets anders, migreren er sowieso deeltjes door je heen. Het is niet de vraag óf je er last van gaat krijgen, maar wanneer. Als je geluk hebt duurt dat heel lang, onopgemerkt en in stappen.
Ze moeten eruit! Dat wist ik zeker, alleen was ik hier nog helemaal niet klaar voor, ik vond mijn lijf prachtig met de grote borsten, hoe moet ik hier ooit afstand van gaan nemen?
voor mij persoonlijk was dit een proces van 8 maanden waarvan ik meecalculeerde dat er niet onmiddellijk plek zou zijn, dus eigenlijk 10 maanden. Ik mediteer altijd al veel en door middel van visualisatie heb ik mijzelf aangeleerd (aangepraat klinkt negatief) dat ik er zeker wel mag zijn met een A of B cupje. Dat het ontzettend belangrijk is om gezond te zijn, dat ik hier al zo lang mee bezig ben. Dan zou het toch vreemd zijn als je met gifbommen rondloopt.
ook vind ik het noodzaak om er voor jezelf achter te komen waarom je mooier of beter denkt te zijn met grotere borsten, dat moet ergens vandaan komen maar gezond vind ik het niet. Dit dringt steeds meer tot mij door, het is heel belangrijk jezelf te helen van bepaalde traumas en gedachte, dit geldt voor iedereen!
Eind April '22 werd ik door de huisarts doorverwezen naar het ziekenhuis hier in de buurt, ik gaf aan dat ik bij een bepaalde chirurg geopereerd wilden worden omdat een vriendin van mij ook net een lift + explantatie had laten doen en dit zag er heel mooi uit.
Nadat ik de chirurg had gesproken wilde hij dat ik eerst terug kwam voor een echo, hier zei de echoscopist dat mijn linkerborst niet intact was. Een beetje in shock, want dit had ik niet verwacht na nog maar 5,5 jaar... ik kreeg een nieuwe afspraak om ook nog een MRI te laten maken, dan konden ze het beter zien. Ook deze bevestigde de 'verdenking op ruptuur'.
Eigenlijk wel goed nieuws dacht ik, dat wordt het vergoed. Aan de andere kant vond ik het daardoor ook wel ineens erg dichtbij komen, nu moeten ze er écht uit.
Ik vroeg hem in Juni wanneer ik ongeveer geopereerd zou worden en hij liet mij weten dat hij de operatie al in Mei had aangevraagd zodat het wat sneller zou gaan, ik werd 3 keer gebeld met allerlei vragen door de anesthesist en het leek allemaal heel echt ineens. Op 1 Juli voldeed ik de betaling van de lift (ik krijg alleen de explantatie vergoed) en toen werd het wachten op een datum.
Dit is een beetje hetzelfde gevoel als die laatste dagen in je zwangerschap, dat je wacht tot het gebeurt, alleen bij een zwangerschap weet je zeker dat die een einddatum heeft en dat is nu niet het geval.
mijn leven lijkt stil te staan, de symptomen werden met de dag erger door de combinatie van stress en ik durfde niets meer in te plannen, want misschien krijg ik elk moment een datum van operatie.
Op 24 augustus kon ik het toch niet laten even te bellen voor wellicht wat meer informatie, want dit duurde te lang.
Die informatie kreeg ik, namelijk dat ik vóór december zeker niet geopereerd zal worden....... toen storten er een stukje van mijn wereld in.
Reactie plaatsen
Reacties