Mijn baby, bijna 1 jaar

Ik heb dit laatste jaar als heel zwaar ervaren maar ook enorm leerzaam, zoals alles is uiteindelijk. Doordat wij nu kinderen hebben van compleet andere leeftijden kan ik volmondig zeggen dat ik mijn kleine meisjes enorm mis en er spijt van heb dat ik niet meer heb genoten. Ze zijn al ‘ineens’ zo groot en ik heb het gevoel dat ik dat stukje van klein naar groot helemaal heb gemist. Als ik nu van anderen dat hele ‘tropen jaren’ en ‘je moet erdoorheen’ lees, dan kan ik alleen maar huilen en denken hoe ontzettend fijn die tijd is van 0 tot 4, natuurlijk ook zwaar maar alle leeftijden hebben voor en na-delen net als bij jezelf én is elk kind, elk gezin en situatie anders, maar ik heb het nu even over ons :)

Ik merk dat ik nu voor het eerst enorm veel verdriet heb, een soort rouw omdat Tommy nu volgende maand al 1 jaar wordt. Ik vind het zo heftig en dit had ik eigenlijk met de meisjes totaal niet, ik kon niet wachten tot ze groter werden en ik kon zien hoe ze eruit zagen en wat we voor leuks konden gaan doen.
Nu loop ik over de bovenverdieping en zie ik voor me hoe ik vorig jaar zwanger was en hoe ik hier zat te bevallen, wat ik liever anders had gewild op dat moment en hoe ik hem voor het eerst zag en al mijn zware stress van 9 maanden verdween als sneeuw voor de zon, hoe we in één smolten en elkaar meteen zo goed aanvoelden. De emoties die los zijn gekomen het laatste anderhalf jaar zijn onbeschrijfelijk en ik voel zo dat ik moeite heb met alles te verwerken, de hele zwangerschap en nu dit laatste jaar, laat staan dat hij 1 wordt.
Hij bracht zachtheid met zich mee die ik zo erg nodig had en sinds dien voel ik me echt een ander mens, heb andere gedachten en daar ben ik hem enorm dankbaar voor 🙏🏼 mijn kleine beer.