15 november, 4 dagen na mijn uitgerekende datum.
de verloskundige kwam langs om 12:00 uur, ik had twee eerdere strippogingen gehad de dagen hiervoor maar alles zat nog helemaal dicht, ik was mentaal op aan het raken en doordat de baby zo klem zat achter mijn ribben en schaambot werd het lichamelijk met het uur zwaarder.
Nu gaf ze aan dat ik een half verweekte baarmoedermond had en 2 cm ontsluiting, eindelijk! Het strippen is voor de helft gelukt, alleen de achterkant van het hoofdje lukte nog niet doordat hij toch nog niet diep genoeg in mijn bekken zat.
Om 12:30 bracht een vriendin de 2 jongste meisjes thuis van school maar ik had ze nog even naar binnen gevraagd (gelokt met lekkers) en toen ik met haar thee dronk voelde ik toch wel iets dat leek op een wee, zij zag dit ook aan me en zei dat ik al wat lichte blosjes op mijn wangen begon te krijgen. Ik had al weken lang pijnlijke harde buiken en ik wist ook niet meer hoe een echte wee eigenlijk voelde.
Om 15u bracht mijn moeder Sophia thuis, ik liet nog niet echt merken aan hun dat ik iets voelde of had gevoeld maar zei wel voorzichtig dat deze baby er morgenochtend waarschijnlijk wel is.
Hierop kwam Bernard ook wat vroeger thuis van zijn werk en besloot maar even niet naar de sportschool te gaan.
Ik ging om een uur of 17:30 naar boven om even op mijn yoga bal te zitten in mijn donkere slaapkamer, met mijn beval-muziek aan voelde dit heel fijn en hier bleef ik een uurtje, toen toch maar weer naar beneden gegaan omdat ik het idee had dat dit wellicht alleen oefen weeën waren want ze namen af. Waar ze eerst om de 7 a 10 minuten kwamen waren er tussendoor ook een paar om de 20 minuten waar ik erg van baalde, dit zal wel weer vals alarm zijn dus ik zet mijn hoop maar niet meer op vanavond.
Om 19:30 belde ik de verloskundige om haar op de hoogte te houden van de gebeurtenissen van deze dag, ik gaf aan dat ik haar zou bellen wanneer ik het idee had dat het echt begonnen was.
Ik ben na dit belletje even in bad gegaan, Sophia kwam bij mij zitten en keek aandachtig toe hoe ik de toen wel al wat sterker wordende weeën opving en mocht zij op de aan en uit knop drukken in de weeën timer. Ook had ze een edelstenen altaartje gemaakt voor mij, zó lief! Lilly kwam er later ook nog bijzitten en legde er ook nog wat van haar edelstenen bij en ondertussen bracht Bernard Amélie naar bed.
Ik zei Sophia en Lilly dat ze ook beter even konden gaan slapen, ze wilde er graag bij zijn maar ik had al door dat dit nog lang kon gaan duren. Gelukkig deden ze dit!
Om 22:25 besloot Ber toch wel de verloskundige te bellen, ik vond het nog niet nodig maar de weeën werden toch wel iets sterker en hoewel ik eerst niet wilde weten op hoeveel cm ik zou zitten was ik wel nieuwsgierig geworden, soms kan dit net ff een reality check zijn, kan ik gaan slapen of gaan we daadwerkelijk bevallen? Ikzelf gokte op 3 cm en dat het inderdaad morgen zou gaan worden. Toen ze er om 22:50 was nam ik aan dat ze even kwam kijken en daarna weer wegging. Ze controleerde mijn ontsluiting en tot mijn grote verbazing zat ik al op ruim 4 cm, Echt bijna 5. Toen begon ze alles uit te pakken en kwam er gezellig bij zitten, op dat moment besefte ik pas dat dit dus echt ging gebeuren nu! We zijn aan het bevallen! Ik was alleen zo moe en zei dit ook steeds, achteraf gezien had ik overdag nog even moeten slapen maar dit was erbij in geschoten helaas.
Ook mijn moeder en de kraamhulp werden gebeld, vanaf dat hun binnen kwamen was tijd een grote illusie geworden voor mij, wat een goed teken is, ogen dicht tijdens de weeën en focussen op waarvoor je hier bent, op dit moment 🙏🏼
Sophia lag op mijn bed te analyseren wat ik deed, soms sliep ze even en dan was ze weer klaar wakker. Iedereen was vrij stil en keek naar wat ik deed, ik irriteerde me hier eigenlijk een beetje aan omdat ik het gevoel had dat ik moest opschieten, achteraf had ik moeten zeggen dat iedereen ff naar beneden moest gaan en ik ze wel zou roepen... maar dat heb ik helaas niet gedaan.
Mijn vorige bevallingen waren chaotisch, niet bij te houden door de weeënstormen, hierdoor kon niemand iets voor mij doen. Nu ging alles op zijn dooie gemak en kon ik tussen de weeën door gewoon praten en was ik er met mijn volle verstand bij, dit was helemaal nieuw voor mij, wel voelde het hierdoor extra lang en had ik zoiets van nou hij mag nu wel komen.
Hoewel ik mij de tijden niet meer heel goed kan herinneren maar vast terug kan vinden in het beval rapport, kwam ik op een punt waar ik dacht, nu zal het toch wel zo ver zijn? Waarom komt hij er niet uit? Heel even raakte ik in lichte paniek en dacht nog bij mijzelf, dit vordert niet laten we alsjeblieft gaan slapen. Ik was doodmoe en begon te bedenken wat een ramp het zou zijn stel we moeten alsnog naar het ziekenhuis, ik kan de trap niet eens af, laat staan een auto in!
De weeën leken minder snel achter elkaar te komen en de verloskundige merkte aan mij dat mijn kracht ook af begon te nemen, ze raadde mij aan om in bad te gaan. Het duurde nog even voordat deze weer vol was omdat de kraan maar half was opengedraaid door de kraamhulp, gelukkig ontdekte Bernard dit en had hij hem helemaal open gezet. Ik bleef nog even met handen en knieën op bed, voor mijn gevoel begon ik echt al persdrang te krijgen en probeerde ik ook al een beetje mee te duwen. Ik was toch weer nieuwsgierig naar mijn ontsluiting, ik dacht door die drang namelijk dat ik op 9 cm zou zitten, toen dit nog geen 7 cm bleek te zijn was dit een flinke domper en schoot de moed in mijn schoenen.
Hierdoor zei ik dat ik heel graag mijn vliezen doorgeprikt wilde hebben, bij mijn eerdere bevallingen maakte dit net ff 2 a 3 cm verschil, dus dit deden we op de bevalkruk, die trouwens veel minder comfortabel is dan ik in gedachte had, mijn plan was hierop te bevallen maar daar kwam ik heel snel op terug.
De foto’s werden steeds blurrier, de uren leken minuten en sommige minuten uren.
Amélie werd nog een paar keer wakker omdat ze in de war was (we hadden haar vanaf ons bed overgelegd in die van Lilly waar ze nog nooit had geslapen)
Gelukkig ging mijn moeder meteen naar haar toe en kon zij haar weer op bed leggen, ze zag mij en toen ik dat zag besloot ik haar te vertellen dat de baby eraan komt en dat heel veel pijn in mijn buik doet, maar dat het goede pijn is want dan weten we dat hij er bijna is. Ze knuffelde mij heel lief en de verloskundige zei later nog hoe mooi het was dat ik daarna een duidelijke oxytocine boost had gekregen.
Ik ging in bad liggen en kon mijn draai niet helemaal vinden, wel merkte ik dat het warme water duidelijk mijn weeën weer flink opkrikte, ik had meteen weer persweeën alleen leek er iets in de weg te zitten, toen de verloskundige vroeg of ze even mocht voelen en ik instemde zei ze JA dát was het, er zat een randje van de baarmoedermond in de weg! En ik voelde onmiddellijk zijn hoofdje al diep dalen. Ik voelde dat ik niet fijn lag op mijn zij in het water en wilde sowieso niet perse in het water bevallen op dat moment dus besloot ik op mijn knieën te staan om de zwaartekracht zijn werk te laten doen. Toen werd zijn hoofdje meteen geboren alleen stagneerde de persdrang daarna volledig, uit alle macht probeerde ik door te persen omdat zijn schouders klem zaten, toen ben ik helemaal gaan staan omdat dit op dat moment het beste voelde, die schouders waren een flinke opgave en moest de verloskundige mij hier een handje bij helpen, prettig was anders maar hij moest eruit.
Om 3:38 uur pakte ik hem zelf aan,
daar was hij dan onze prachtige volmaakte baby
🩵Tommy Manoah🩵
alle zorgen van de afgelopen maanden verdwenen meteen als sneeuw voor de zon.
Ik zakte met hem samen het warme water weer terug in om kennis te maken, ik zag meteen dat het heel goed ging met hem maar omdat hij niet meteen huilde besloot ik instinctief zijn neusje leeg te zuigen, hierna huilde hij meteen en leek het zelfs al alsof hij meteen al wilde drinken! Na wat wikken en wegen en niet wetende hoeveel bloed ik verloor daar in het pikkedonker en warme water zijn we eerst uit bad gestapt om lekker in bed te gaan liggen, toen ik daar lag vroeg de verloskundige of ik al voelde of ik moest persen voor de placenta en ik dacht alleen maar, ach die komt vanzelf wel hoor ik hou me daar niet mee bezig. Toen zei ze, duw eens een keertje voor de grap en toen lag hij er al uit 👀 ze zag ‘m al ‘loszitten’. Ook fijn om dat maar meteen gehad te hebben.
Bij een thuisbevalling is het toch een beetje spannend of deze loskomt en of hij er in zijn geheel uitkomt, zodat je niet alsnog naar het ziekenhuis hoeft 🙏🏼 de placenta ging in de fruitschaal (lol) terwijl Tommy meteen allebei mijn borsten leegdronk. Hij was echt super alert en keek mij ontzettend lief aan een tijd lang 🥹. Toen we het wel genoeg vonden na ruim een uur heeft Ber de navelstreng doorgeknipt en hierna kon ik Tommy aankleden en gingen we na een hele nacht hard werken nog even wat uurtjes slapen, terwijl Lilly en Amélie al aan hun ochtend begonnen door beneden yoghurt te eten voor de tv.
Reactie plaatsen
Reacties